Hej!
Ostatni tydzień był pełen wrażeń. Koniec gimnazjum składanie reszty papierów do szkół... Wybaczcie opóźnienie ale brat w nagrodę za dostanie się do wymarzonej szkoły średniej zabrał mnie na wycieczkę do Paryża. Ale rozdział już jest. Postanowiłam tu skupić się na Dramione. Bo kolejne rozdziały będą obfitowały w uczucie Paul-Hermiona. Jestem chora dlatego ciężko mi było napisać coś dłuższego. Wybaczcie.
Miniaturka wakacje arystokratów niestety nie zostanie dokończona na razie. Przepraszam ale nie dam rady tego zrobić w najbliższej przyszłości. Może uda mi się na zakończenie wakacji ją opublikować.Kolejny rozdział niestety dopiero za tydzień. Będzie trudny więc wolę go spokojnie dopracować...
Perspektywa Hermiony
Chociaż całe jej ciało sprzeciwiało się temu usiadła mu na kolanach. W myślach powtarzała sobie jak mantrę :
-- Robię to dla Draco, tylko dla niego. Muszę być silna. -- walcząc ze sobą spojrzała głęboko w oczy Paula. Pochyliwszy się nad chłopakiem wyszeptała pełnym emocji głosem.
-- Powinnam zrobić to już dawno temu -- zacisnęła powieki i pocałowała Parkinsona. Pod powiekami widziała tylko blondyna któremu oddała swoje serce. Starała się wmówić sobie, że nie całowała bruneta o zielonych oczach tylko blondyna o oczach błękitnych z przebłyskami szarości. Jednak to nie było łatwe
Paul całował zupełnie inaczej niż Draco. Był bardziej zaborczy i mniej czuły niż Malfoy.
-- Hermiono, musimy porozmawiać -- usłyszała głos, który sprawił, że jej serce zatrzymało się na chwilę. Los jej nie sprzyjał...
--Powiedz mu, że porozmawiacie później. -- szept Paula połaskotał jej ucho.
-- Nie mogę. Muszę to sobie z nim wyjaśnić. Mam nadzieję, że zrozumiesz... -- odszepnęła Hermiona z udawanym żalem w głosie. Już wstała z jego kolan i poprawiła włosy.
-- Już idę, Draco. -- powiedziała szybko aby blondyn nie chciał wchodzić do jej komnaty.
-- Przyjdę do ciebie przed patrolem. Mam nadzieję, że zakończysz tą relację z Draconem. Pamiętaj, że na wiosnę zostaniesz moją żoną. Należysz do mnie. -- głos chłopaka ociekał zaborczością kiedy wstał z fotela i podszedł do niej żeby pocałować ją długo i czule.
-- Wiem. Nie mogę się już doczekać wiosny. -- wyszeptała w wargi chłopaka. On uśmiechnął się z triumfem i rzucił na siebie zaklęcie kameleona. Razem wyszli z pokoju dziewczyny. Paul podszedł do wyjścia z ich dormitorium i wyszedł na korytarz. To wywołało falę ulgi u szatynki. On był tam, stał naprzeciwko kominka odwrócony do niej tyłem. Kiedy chłopak usłyszał dźwięk otwieranych drzwi odwrócił się. Do nozdrzy szatynki doleciał nieprzyjemny zapach papierosów.Jego włosy były w nieładzie. Zapewne z nerwów wzburzył swoją platynową czuprynę. Hermiona z pewnym wysiłkiem zmusiła się do spojrzenia w twarz Draco. Jego oczy zazwyczaj chłodne i bez wyrazu teraz aż kipiały od emocji
Jego ręka z papierosem powędrowała do kształtnych ust. Zaciągnął się głęboko dymem i wypuściwszy go z ust odetchnął głęboko
-- Wybacz, że przy tobie palę, pani. Lecz emocje wzięły górę nad moją osobą. -- głos chłopaka z początku był obojętny ale z każdym kolejnym wypowiedzianym słowem tracił opanowanie. Jej serce ścisnęło się boleśnie kiedy zdała sobie sprawę, że to ona jest przyczyną natłoku emocji u chłopaka.
-- Draco... Nie przeszkadza mi to jak przy mnie palisz. -- powiedziała ze ściśniętym gardłem.
-- Wybacz mi pani moją śmiałość ale wydaje mi się że musimy porozmawiać. O nas. -- papieros znowu znalazł się w ustach blondyna. Jego słowa zabolały ją bardziej niż sztylet wbity między żebra. Zrozumiała jak bardzo go zraniła. Jej oczy napełniły się łzami. Niczego bardziej nie pragnęła niż tego aby mu wyznać całą prawdę. Zamiast tego westchnęła i ze smutnym uśmiechem skinęła lekko głową.
-- Pani... Znowu przejaw mojej buty i śmiałości. Jeśli taka będzie twoja wola możesz mnie ukarać. Chciałbym wiedzieć dlaczego mnie tak potraktowałaś. Oczywiście jest to twoja sprawa lecz nie zapytałbym gdybym nie miał powodu.
Powód jest taki iż ja mam pewną wątpliwość...
Śmiem twierdzić, że ty czujesz do mnie coś więcej... Mam zupełną pewność. -- jego oczy przewiercały ją na wylot. Nie mogła znieść jego palącego spojrzenia, opuściła wzrok.Milczała przez dłuższy moment zastanawiając się jak mu to wszystko wyjaśnić... Nie, nie potrafiła. Zamiast tego poszła do swojego pokoju po czarną kopertę. Spojrzała mu w oczy i wręczyła mu ją. Z napięciem obserwowała jak Smok otwiera list i wyciąga pergamin na, który ona mogła patrzeć wyłącznie z czystą nienawiścią. Blondyn skończył czytać i przez kilka sekund wpatrywał się w treść listu. Widziała na jego twarzy różne emocje ; gniew, strach, ból, determinację i kilka innych których odczytać nie umiała. Czekała na reakcje blondyna z zapartym tchem, jednak milczenie się przeciągało. Bardzo się denerwowała jak zareaguje chłopak.
-- Powiedz coś wreszcie, Draco. -- nie mogła wytrzymać tego napięcia.
Perspektywa Draco
Wiedział, że jest to fizycznie niemożliwe żeby byli razem. Jednak łudził się, że uda mu się uniknąć małżeństwa z Astorią. Myślał, że audiencja jego matki u Czarnego Państwa coś zmieni. Dlatego postanowił porozmawiać z Hermioną i naprawić swój bład z wczorajszego wieczoru. Myślał, że może był zbyt nachalny wobec szatynki. Ale w żadnym razie się nie spodziewał czegoś takiego. Kiedy przeczytał ten przeklęty list wszystko w nim wrzało.
Starał się wszystko sobie poukładać. Może jest jakieś wyjście? Może uda mu się ocalić Hermionę przed pozornie kochającym ojcem...
Jej aksamitny głos sprowadził go na ziemię. Otrząsnął się z zamyślenia i spojrzał na ślizgonkę lekko nieprzytomnym wzrokiem.
-- Gdybym wiedział co mam powiedzieć. -- jego ton był głuchy. Powinien czuć wściekłość.
Jednak nie czuł nic, czuł nieprzyjemną pustkę.
-- Ja tak bardzo się boję, że on ukarze ciebie za moje przewinienia. -- z gardła młodej Riddle wydobył się szloch, który podziałał na niego jak kubeł lodowatej wody. Łzy kobiet nie robiły na nim wrażenia jednak to nie była zwykła dziewczyna.Bez zastanowienia przytulił ją mocno do siebie. Tak bardzo nie chciał jej puszczać.
-- Cśś maleńka coś wymyślimy. -- powiedział pewnym tonem. Nie pozwoli jej martwić się o niego.
-- Nie dotykaj mnie jeśli on zobaczy to w moich wspomnieniach... -- Merlinie! Ona naprawdę się o niego martwiła. Chwycił ją za podbródek i zmusił do spojrzenia w swoje oczy. Nie dbał o to co się z nim stanie. Był w stanie poświęcić wszystko, byleby ona była bezpieczna. Spojrzał w jej czekoladowe tęczówki z dużą czułością i rzekł poważnie
-- Parę Curcio to kara jaką chętnie za kilka chwil z tobą. Te chwile wynagrodzą mi wszystkie cierpienia. -- i wtedy pocałował ją długo i czule. Ona odwzajemniła jego pocałunek gorąco i namiętnie. Jego ciało odczuło ulgę podobną jak odczuwa ciało narkomana po zażyciu kolejnej działki narkotyku. Bo ona właśnie była dla niego narkotykiem. Przesunął wargi na jej szyję. Gryzł i ssał delikatnie aksamitną skórę panny Riddle co wywoływało u niej cichutkie jęki.
-- Draco... -- wyszeptała cicho jego imię. Uwielbiał ją w każdym calu była doskonała. Zszedł wargami na obojczyk dziewczyny. Jego pocałunki wyznaczały erotyczną ścieżkę na ciele dziewczyny. Czuł wpijające się w jego ramiona paznokcie Hermiony.
-- Może przeniesiemy się do sypialni? -- wilgotny szept połaskotał jego ucho. Opanował narastające w nim pożądanie. Oderwał wargi od skóry dziewczyny i spojrzał jej głęboko w oczy. Delikatnie przesunął dłonią po jej policzku i poczuł jak zadrżała pod jego dotykiem.
-- Jeszcze nie dziś. Wkrótce. -- dużo go kosztowała ta odmowa. Jednak najpierw chciał jej pokazać jaka ona jest dla niego ważna. Nie chciał żeby myślała,że jest jednorazową zabawką.
-- Kocham cię Draco. -- powiedziała a jej oczy wypełniły się łzami.
-- Nie płacz moja piękna. Znajdę sposób żebyśmy byli razem. Ja też... -- w tym momencie obraz prowadzący do ich dormitorium odsunął się i wszedł Blaise.
-- Moja ulubiona para! Mam nadzieję, że nie przeszkodziłem wam, gołąbeczki? -- Diabeł jak zwykle tryskał świetnym humorem. Jednak jak zobaczył łzy Hermiony i poważną minę najlepszego kumpla spoważniał.
-- Nie przeszkodziłeś.-- powiedziała Miona odsuwając się od Draco i ocierając łzy.
-- Coś się stało? -- w głosie bruneta było słychać troskę.
-- Wszystko w porządku. -- powiedział Draco starając się zabrzmieć przekonująco. Zerknął na twarz mulata i upewnił się, że mu się udało.
-- Przyszedłem żeby ci Smoku przypomnieć, że za 15 minut rozpoczynają się zaklęcia. -- Diabeł wyszczerzył się do Hermiony -- Bo w towarzystwie tej pięknej damy można zapomnieć o Merlinim świecie. -- Draco skinął jedynie głową. Jego najlepszy przyjaciel jak zwykle trafił w sedno sprawy. Cmoknął dziewczynę w czoło i poszedł do swojego pokoju dając znak Zabiniemu żeby poszedł razem z nim. Blaise zasalutował Mionie i udał się w ślad za Malfoyem. Kiedy weszli do jego pokoju Draco rzucił zaklęcie wyciszające na pomieszczenie i szybko opowiedział kumplowi o wszystkim.
-- Slazarze! Voldzio stanowczo za bardzo stara się kontrolować Hermionę. -- powiedział Zabini. Sprawa robiła się coraz bardziej poważna.
-- Musi ją mieć w całkowitej garści żeby pomogła mu pokonać Pottera... Nie pomaga też fakt, że znalazł jej słaby punkt. -- blondyn tak bardzo chciał żeby to był jakiś koszmarny sen. -- Tym słabym punktem jestem ja. -- jego głos wydał mu się obcy a słowa bardzo odległe.
-- Kurwa mać! Nie mogło być gorzej. -- westchnął czarnowłosy. -- To oznacza, że mój plan musimy wprowadzić w życie dużo szybciej niż się spodziewałem... A teraz chodźmy już na te zaklęcia.
Niechętnie powlekli się na lekcje.
środa, 2 lipca 2014
piątek, 20 czerwca 2014
Rozdział XVII cz. II
Hej!
Jeden dzień opóźnienia... Wybaczcie ale nie dałam rady szybciej.
Mam nadzieję, że ten rozdział przypadnie Wam do gustu. Też krótki ale za to ile się dzieje! Kolejne będą dłuższe. Następny będzie...
We wtorek!
Liczę na Wasz gorący sprzeciw jeśli chodzi o scenę na końcu!
Buziaki
H.R.
Perspektywa Pansy
Idąc na Eliksiry myślała o swojej rozmowie z Hermioną. Ogarnęły ją wątpliwości co do tego czy postępowała słusznie pomagając córce Czarnego Pana w oszukiwaniu Paula i samego Voldemorta.
Jeśli Hermiony plan się wyda i dotrze do Jego uszu ona i cała jej rodzina będą zgubieni...
Co ta miłość robi z ludźmi! Najmądrzejsza czarownica od czasów Roveny Ravenclaw zachowuje się zupełnie nie racjonalnie! Teraz gdy już obiecała przyjaciółce pomóc... Nie miała odwrotu. Musi zrobić wszystko żeby ta cała sprawa nie wyszła na jaw. -- jej rozmyślania przerwało dojście do klasy Eliksirów. Jej brat stał pod ścianą przeglądając z obojętną miną Proroka Codziennego. Nieco dalej stał Draco rozmawiający z Blaise'm. Jej brat był przystojny jednak nie mógł się równać z Malfoy'em. Rozumiała dlaczego Herm darzy uczuciem właśnie jego a nie Paula. Przecież sama do czwartego roku szalała za nim. Dopóki nie zrozumiała, że to nie ma sensu. Przecież dzieci śmierciożerców mają wybranych partnerów życiowych będąc jeszcze w kołysce. Hermiona nie miała prawa tego wiedzieć. Wychowywała się przecież u mugoli. Ich rzeczywistość jest zupełnie inna. Mogą poślubić kogoś kogo kochają. Czasami im tego zazdrościła... Zaraz potem wpojone jej zasady dawały o sobie znać i czuła wstręt do samej siebie. Westchnęła ciężko w duchu. Popatrzała na brata ze smutkiem w zielonych oczach. On kochał Hermionę. Zasługiwał na prawdziwe szczęście i prawdziwą miłość. Niestety nie było to nikomu z arystokratycznego rodu dane... Podeszła do swojego brata uśmiechając się delikatnie. On również się uśmiechnął i pocałował ją w policzek na przywitanie.
-- Co tam piszą ciekawego braciszku? -- zapytała swobodnym tonem w duchu przygotowując się na dużo cięższą rozmowę.
-- Parę zaginięć, morderstw i rozbojów wśród społeczności mugoli. Nasi nie próżnują. Czarny Pan najwyraźniej rozpoczyna właściwe przygotowania do wojny. -- ona i jej brat byli tylko kolejnymi marionetkami wytresowanymi przez swoich rodziców. Rodzice sami wybrali swoją drogę a oni mogli tylko podążać ich śladem. Bez możliwości wyboru... Westchnęła. Wojna nie sprzyja miłości...
-- Już nie długo... -- powiedziała tonem pełnym zniecierpliwienia. Takie były tylko pozory. Jej brat doskonale wiedział o tym. Poznała to po błysku zrozumienia w jej oczach.
-- Jak się ma Hermiona? -- w jego głosie brzmiała szczera troska.
-- Lepiej... -- odpowiedziała z wahaniem. -- Mówi, że chciałaby się spotkać z tobą. -- powiedziała szybko.
-- Pójdę do niej po Eliksirach. -- Pansy skinęła lekko głową.
Ich wymianę zdań przerwało przybycie Snape'a wraz gryfonami. Weasley lustrował grupę ślizgonów. Jakby kogoś szukając. Potem szturchnął Pottera i szepnął mu coś na ucho. Czarnowłosy gryfon wzruszył ramionami. Obydwa domy ustawiły się pod salą. Severus nie tracił czasu i szybko wpuścił uczniów do sali.
Dwie godziny Eliksirów właśnie się rozpoczęły.
Perspektywa Paula
Pierwsza godzina Eliksirów upłynęła mu szybko na wykonywaniu Eliksiru Spokoju. Całe szczęście mogli pracować indywidualnie. Zakorkował fiolkę z próbką eliksiru do oceny i rozejrzał się po klasie. Jego siostra właśnie podchodziła do Snape'a który ledwo zerknął na jej fiolkę i napisał na pergaminie duże P. Uśmiechnął się szeroko do siostry i dyskretnie uniósł kciuk w górę. Teraz on podszedł do opiekuna domu i postawił swoją fiolkę na biurku Mistrza Eliksirów.
-- Powyżej Oczekiwań. -- mruknął Severus skrobiąc na pergaminie przy jego nazwisku P. Zadowolony z siebie paroma machnięciami różdżki posprzątał swoje miejsce pracy. Rozejrzał się ponownie po klasie tym razem skupiając swoją uwagę na gryfonach. Potter i Weasley szeptali coś do siebie. Paul nadstawił uszu chcąc podsłuchać o czym to oni rozmawiają, jednak do jego uszu dobiegło tylko brzęczenie. Był zdezorientowany. Najwyraźniej Złoty Chłopiec poznał nowe zaklęcia. Drops nie próżnował...
Poczuł, że jest obserwowany. Odwrócił się, i spojrzał prosto w oczy Smoka. Jego spojrzenie było pełne emocji. Podszedł do niego szybko i wyciągnął go do przylegającej, do lochów łazienki. Rzucił zaklęcie wyciszające.
-- Widzę, że musimy porozmawiać. -- powiedział spokojnie patrząc uważnie na Dracona.
-- Musimy. -- odpowiedział takim samym tonem dziedzic Malfoy'ów.
-- Proponuję o północy, u mnie. -- domyślał się o czym będą rozmawiać. Wiedział, że to nastąpi prędzej czy później.
-- Dobrze. -- zgodził się blondyn obojętnym tonem. Wyczuł, że ich przyjaźń wisi na włosku a on tego nie chciał. Westchnął i pierwszy wyszedł z łazienki. Pierwsze co napotkał to pytające spojrzenie dwóch par oczu. Jednej czarnej jak węgiel a drugiej zielonej, jak jego własne. Uniósł kciuk do góry żeby dać im znać, że wszystko jest w porządku. W tym samym momencie zadzwonił dzwonek a Snape wstał i zatrzymał uczniów ręką. Stanął w pół kroku zdziwiony.
-- Podczas kolacji odbędzie się losowanie na Turniej Braterstwa. Rozejść się. -- warknął Naczelny Postrach Hogwartu. Szybko opuścił salę. I ruszył do komnat Prefektów Naczelnych. Po kilku minutach był już na miejscu. Jednak nie mógł wejść. No tak! Zapomniał zapytać Pan jakie jest hasło. Jednak nim zdążył cokolwiek zrobić ściana sama się przed nim rozsunęła. Wszedł niepewnie do środka i rozejrzał się. Podszedł od razu do drugich drzwi. Zapukał.
-- Wejdź, Paul. -- na dźwięk tego głosu jego serce zaczęło mocniej bić. Popchnął drzwi i rozejrzał się. Te komnaty były odbiciem jej pokoju w Riddle Manor. Ona siedziała w miękkim fotelu nawijając sobie na palec kosmyk włosów. Był to nerwowy gest. Jej oczy popatrzyły na niego a on zobaczył w nich uczucie inne niż za zwyczaj widział w jej oczach. Zdziwił się. Była ubrana w szary sweter i białe rurki do tego miała na sobie szare szpilki. Jednak skupił uwagę na twarzy. Delikatny makijaż podkreślający urodę. Włosy wdzięcznie okalały jej twarz. Była naturalna ale i cholernie seksowna...
-- Chciałaś ze mną porozmawiać. -- zaczął stając na przeciwko niej.
-- Tak, napijesz się czegoś? -- skinął głową. A więc tak jak myślał nie będzie to łatwa rozmowa...
Podeszła do niewielkiej szafki i otworzyła ją. Zdziwił się bo były tam mugolskie trunki.
-- Ani słowa nikomu. -- powiedziała z szelmowskim uśmieszkiem i błyskiem w oku. Odwzajemnił uśmiech.
Wzięła dwie szklanki i wypełniła je po brzegi ciemnobursztynowym płynem. Przypominał czarodziejską Ognistą Whisky. Podała mu jedną na co on skinął głową w podziękowaniu. Sama zajęła miejsce w swoim fotelu. Machnięciem różdżki przysunęła drugi fotel dla niego. Opadł na miękkie siedzisko i wziął łyka trunku.
Był mocny, poznał to po przyjemnym łaskotaniu w gardle. Smak był podobny do Ognistej jednak bardziej bogatszy... Spojrzał na nią pytającym wzrokiem.
-- Jack Daniels. Cholernie dobra mugolska whiskey. -- wyjaśniła po czym wzięła duży łyk ze szklanki.
Musiał jej przyznać rację. Była dobra. Hm... Może mugole jednak są jacyś pożyteczni.
-- Miona... -- powiedział cicho. Nie po to tu przyszedł... Miał teraz godzinę wolną.
Widział po jej twarzy, że sprowadził ją na ziemię. Odstawiła szklankę na szklany stolik. Za pomocą magii zrobiła to też z jego szklanką. Wstała z fotela i podeszła do niego powoli. Uporczywie patrząc w jego oczy. Zadziałała na niego jak magnes. Jednak on skupił uwagę na jej ustach. Tak bardzo chciałby poznać ich smak... Kochał ją od pierwszego wejrzenia i czuł jakby wygrał los na loterii kiedy Czarny Pan powiedział, że podczas balu a to już za półtora tygodnia. Jeszcze tylko tyle i ona będzie nosić pierścionek, który będzie oznaką, że ona- Hermiona Camile Riddle niedługo stanie się jego żoną! Wiedział jednak, że ona czuła coś do Draco.Chciał jej szczęścia dlatego postanowił zrobić wszystko by ona sama go pokochała...
Odgonił te myśli. A ona była coraz bliżej niego. Usiadła mu na kolanach. Jego serce biło coraz szybciej. Pochyliła się nad nim i wyszeptała prosto w jego usta.
--Powinnam to zrobić już dawno temu. -- po tych słowach pocałowała go. Był to najsłodszy pocałunek jakim kiedykolwiek go obdarzono. Z radością go odwzajemnił. Ich języki splatały się w słodkim tańcu.
Z początku subtelny pocałunek został zamieniony w bardziej namiętny.
I wtedy właśnie rozległo się pukanie do drzwi a zza nich dobiegł ich głos:
-- Hermiona, musimy pogadać...
Jeden dzień opóźnienia... Wybaczcie ale nie dałam rady szybciej.
Mam nadzieję, że ten rozdział przypadnie Wam do gustu. Też krótki ale za to ile się dzieje! Kolejne będą dłuższe. Następny będzie...
We wtorek!
Liczę na Wasz gorący sprzeciw jeśli chodzi o scenę na końcu!
Buziaki
H.R.
Perspektywa Pansy
Idąc na Eliksiry myślała o swojej rozmowie z Hermioną. Ogarnęły ją wątpliwości co do tego czy postępowała słusznie pomagając córce Czarnego Pana w oszukiwaniu Paula i samego Voldemorta.
Jeśli Hermiony plan się wyda i dotrze do Jego uszu ona i cała jej rodzina będą zgubieni...
Co ta miłość robi z ludźmi! Najmądrzejsza czarownica od czasów Roveny Ravenclaw zachowuje się zupełnie nie racjonalnie! Teraz gdy już obiecała przyjaciółce pomóc... Nie miała odwrotu. Musi zrobić wszystko żeby ta cała sprawa nie wyszła na jaw. -- jej rozmyślania przerwało dojście do klasy Eliksirów. Jej brat stał pod ścianą przeglądając z obojętną miną Proroka Codziennego. Nieco dalej stał Draco rozmawiający z Blaise'm. Jej brat był przystojny jednak nie mógł się równać z Malfoy'em. Rozumiała dlaczego Herm darzy uczuciem właśnie jego a nie Paula. Przecież sama do czwartego roku szalała za nim. Dopóki nie zrozumiała, że to nie ma sensu. Przecież dzieci śmierciożerców mają wybranych partnerów życiowych będąc jeszcze w kołysce. Hermiona nie miała prawa tego wiedzieć. Wychowywała się przecież u mugoli. Ich rzeczywistość jest zupełnie inna. Mogą poślubić kogoś kogo kochają. Czasami im tego zazdrościła... Zaraz potem wpojone jej zasady dawały o sobie znać i czuła wstręt do samej siebie. Westchnęła ciężko w duchu. Popatrzała na brata ze smutkiem w zielonych oczach. On kochał Hermionę. Zasługiwał na prawdziwe szczęście i prawdziwą miłość. Niestety nie było to nikomu z arystokratycznego rodu dane... Podeszła do swojego brata uśmiechając się delikatnie. On również się uśmiechnął i pocałował ją w policzek na przywitanie.
-- Co tam piszą ciekawego braciszku? -- zapytała swobodnym tonem w duchu przygotowując się na dużo cięższą rozmowę.
-- Parę zaginięć, morderstw i rozbojów wśród społeczności mugoli. Nasi nie próżnują. Czarny Pan najwyraźniej rozpoczyna właściwe przygotowania do wojny. -- ona i jej brat byli tylko kolejnymi marionetkami wytresowanymi przez swoich rodziców. Rodzice sami wybrali swoją drogę a oni mogli tylko podążać ich śladem. Bez możliwości wyboru... Westchnęła. Wojna nie sprzyja miłości...
-- Już nie długo... -- powiedziała tonem pełnym zniecierpliwienia. Takie były tylko pozory. Jej brat doskonale wiedział o tym. Poznała to po błysku zrozumienia w jej oczach.
-- Jak się ma Hermiona? -- w jego głosie brzmiała szczera troska.
-- Lepiej... -- odpowiedziała z wahaniem. -- Mówi, że chciałaby się spotkać z tobą. -- powiedziała szybko.
-- Pójdę do niej po Eliksirach. -- Pansy skinęła lekko głową.
Ich wymianę zdań przerwało przybycie Snape'a wraz gryfonami. Weasley lustrował grupę ślizgonów. Jakby kogoś szukając. Potem szturchnął Pottera i szepnął mu coś na ucho. Czarnowłosy gryfon wzruszył ramionami. Obydwa domy ustawiły się pod salą. Severus nie tracił czasu i szybko wpuścił uczniów do sali.
Dwie godziny Eliksirów właśnie się rozpoczęły.
Perspektywa Paula
Pierwsza godzina Eliksirów upłynęła mu szybko na wykonywaniu Eliksiru Spokoju. Całe szczęście mogli pracować indywidualnie. Zakorkował fiolkę z próbką eliksiru do oceny i rozejrzał się po klasie. Jego siostra właśnie podchodziła do Snape'a który ledwo zerknął na jej fiolkę i napisał na pergaminie duże P. Uśmiechnął się szeroko do siostry i dyskretnie uniósł kciuk w górę. Teraz on podszedł do opiekuna domu i postawił swoją fiolkę na biurku Mistrza Eliksirów.
-- Powyżej Oczekiwań. -- mruknął Severus skrobiąc na pergaminie przy jego nazwisku P. Zadowolony z siebie paroma machnięciami różdżki posprzątał swoje miejsce pracy. Rozejrzał się ponownie po klasie tym razem skupiając swoją uwagę na gryfonach. Potter i Weasley szeptali coś do siebie. Paul nadstawił uszu chcąc podsłuchać o czym to oni rozmawiają, jednak do jego uszu dobiegło tylko brzęczenie. Był zdezorientowany. Najwyraźniej Złoty Chłopiec poznał nowe zaklęcia. Drops nie próżnował...
Poczuł, że jest obserwowany. Odwrócił się, i spojrzał prosto w oczy Smoka. Jego spojrzenie było pełne emocji. Podszedł do niego szybko i wyciągnął go do przylegającej, do lochów łazienki. Rzucił zaklęcie wyciszające.
-- Widzę, że musimy porozmawiać. -- powiedział spokojnie patrząc uważnie na Dracona.
-- Musimy. -- odpowiedział takim samym tonem dziedzic Malfoy'ów.
-- Proponuję o północy, u mnie. -- domyślał się o czym będą rozmawiać. Wiedział, że to nastąpi prędzej czy później.
-- Dobrze. -- zgodził się blondyn obojętnym tonem. Wyczuł, że ich przyjaźń wisi na włosku a on tego nie chciał. Westchnął i pierwszy wyszedł z łazienki. Pierwsze co napotkał to pytające spojrzenie dwóch par oczu. Jednej czarnej jak węgiel a drugiej zielonej, jak jego własne. Uniósł kciuk do góry żeby dać im znać, że wszystko jest w porządku. W tym samym momencie zadzwonił dzwonek a Snape wstał i zatrzymał uczniów ręką. Stanął w pół kroku zdziwiony.
-- Podczas kolacji odbędzie się losowanie na Turniej Braterstwa. Rozejść się. -- warknął Naczelny Postrach Hogwartu. Szybko opuścił salę. I ruszył do komnat Prefektów Naczelnych. Po kilku minutach był już na miejscu. Jednak nie mógł wejść. No tak! Zapomniał zapytać Pan jakie jest hasło. Jednak nim zdążył cokolwiek zrobić ściana sama się przed nim rozsunęła. Wszedł niepewnie do środka i rozejrzał się. Podszedł od razu do drugich drzwi. Zapukał.
-- Wejdź, Paul. -- na dźwięk tego głosu jego serce zaczęło mocniej bić. Popchnął drzwi i rozejrzał się. Te komnaty były odbiciem jej pokoju w Riddle Manor. Ona siedziała w miękkim fotelu nawijając sobie na palec kosmyk włosów. Był to nerwowy gest. Jej oczy popatrzyły na niego a on zobaczył w nich uczucie inne niż za zwyczaj widział w jej oczach. Zdziwił się. Była ubrana w szary sweter i białe rurki do tego miała na sobie szare szpilki. Jednak skupił uwagę na twarzy. Delikatny makijaż podkreślający urodę. Włosy wdzięcznie okalały jej twarz. Była naturalna ale i cholernie seksowna...
-- Chciałaś ze mną porozmawiać. -- zaczął stając na przeciwko niej.
-- Tak, napijesz się czegoś? -- skinął głową. A więc tak jak myślał nie będzie to łatwa rozmowa...
Podeszła do niewielkiej szafki i otworzyła ją. Zdziwił się bo były tam mugolskie trunki.
-- Ani słowa nikomu. -- powiedziała z szelmowskim uśmieszkiem i błyskiem w oku. Odwzajemnił uśmiech.
Wzięła dwie szklanki i wypełniła je po brzegi ciemnobursztynowym płynem. Przypominał czarodziejską Ognistą Whisky. Podała mu jedną na co on skinął głową w podziękowaniu. Sama zajęła miejsce w swoim fotelu. Machnięciem różdżki przysunęła drugi fotel dla niego. Opadł na miękkie siedzisko i wziął łyka trunku.
Był mocny, poznał to po przyjemnym łaskotaniu w gardle. Smak był podobny do Ognistej jednak bardziej bogatszy... Spojrzał na nią pytającym wzrokiem.
-- Jack Daniels. Cholernie dobra mugolska whiskey. -- wyjaśniła po czym wzięła duży łyk ze szklanki.
Musiał jej przyznać rację. Była dobra. Hm... Może mugole jednak są jacyś pożyteczni.
-- Miona... -- powiedział cicho. Nie po to tu przyszedł... Miał teraz godzinę wolną.
Widział po jej twarzy, że sprowadził ją na ziemię. Odstawiła szklankę na szklany stolik. Za pomocą magii zrobiła to też z jego szklanką. Wstała z fotela i podeszła do niego powoli. Uporczywie patrząc w jego oczy. Zadziałała na niego jak magnes. Jednak on skupił uwagę na jej ustach. Tak bardzo chciałby poznać ich smak... Kochał ją od pierwszego wejrzenia i czuł jakby wygrał los na loterii kiedy Czarny Pan powiedział, że podczas balu a to już za półtora tygodnia. Jeszcze tylko tyle i ona będzie nosić pierścionek, który będzie oznaką, że ona- Hermiona Camile Riddle niedługo stanie się jego żoną! Wiedział jednak, że ona czuła coś do Draco.Chciał jej szczęścia dlatego postanowił zrobić wszystko by ona sama go pokochała...
Odgonił te myśli. A ona była coraz bliżej niego. Usiadła mu na kolanach. Jego serce biło coraz szybciej. Pochyliła się nad nim i wyszeptała prosto w jego usta.
--Powinnam to zrobić już dawno temu. -- po tych słowach pocałowała go. Był to najsłodszy pocałunek jakim kiedykolwiek go obdarzono. Z radością go odwzajemnił. Ich języki splatały się w słodkim tańcu.
Z początku subtelny pocałunek został zamieniony w bardziej namiętny.
I wtedy właśnie rozległo się pukanie do drzwi a zza nich dobiegł ich głos:
-- Hermiona, musimy pogadać...
niedziela, 15 czerwca 2014
Rozdział XVII cz. I
Hej!
Udało mi się wyrobić z terminem. Bo z długością już nie za co Was strasznie przepraszam ale wolałam podzielić ten rozdział niż Was rozczarować. Wiem, że ta część jest krótka. Nie miałam na to wpływu. Czasu brakuje... A ten rozdział jest bardzo istotny dla dalszego rozwoju akcji dlatego wolałam dać tyle ile miałam napisane niż dopisywać bez dopracowania. Kolejna część będzie szybko bo już w okolicy czwartku lub piątku. Dziękuje Wam za te komentarze i wyświetlenia. Cieszy mnie chociaż to bo wiem, że to też jest moja wina. Nie przedłużając...
Do zobaczenia w czwartek lub piątek!
H.R.
Perspektywa Hermiony
Przebudzenie następnego poranka było dla Hermiony wyjątkowo trudne. Czuła się tak jakby do tej pory żyła w idealnej szklanej bańce, w świecie który był tak doskonały. Jednak wczoraj ta idealna bańka stłukła się w drobny mak. A wraz z tą bańką pękły dwa serca... Młoda Riddle leżała w łóżku z głową pełną myśli, których nie była wstanie kontrolować. A jej serce było przepełnione bólem, którego nie mogło nic załagodzić poza niemożliwym cofnięciem czasu. Szesnastolatka leżała starając się poukładać wydarzenia z ostatnich kilkunastu godzin. Z letargu wyrwało ją pukanie do drzwi. Może to on? Nadzieja dodała jej sił. Wyskoczyła z łóżka i potykając się dopadła drzwi.Otworzyła je a tam stała Pansy. Starała się ukryć rozczarowanie.
-- Miona... -- wyszeptała Pansy obejmując córkę Czarnego Pana. Hermiona poczuła wdzięczność wobec Pan. Teraz potrzebowała kogoś bliskiego a Pansy była jedną z takich osób. Drugą osobą drogą jej sercu był platynowłosy blondyn, którego musiała ocalić. Bo gdy się kogoś kocha chce się jego szczęścia bez względu na wszystko. Szkoda, że zrozumiała co do niego czuje tak późno. Za późno. Teraz żadna deklaracja uczuć nie wchodzi w rachubę. Jedyna deklaracja miłości musi być fałszywa.
-- Pan, wejdź. -- powiedziała Hermiona w myślach układając plan. Plan pełen ryzykownych kroków ale na dopracowanie go nie było czasu. Do balu w rezydencji zostało zaledwie półtora tygodnia. Przedstawienie musiało się zaraz rozpocząć. Poprowadziła przyjaciółkę na obitą limonkowym pluszem kanapę.
-- Jak się czujesz? -- zapytała czarnowłosa starając się odczytać emocje z twarzy młodej Riddle.
-- A jak mam się czuć Pan? Wyjdę za mężczyznę swojego życia a my będziemy rodziną! Czy mogłoby być piękniej? -- kłamstwa spływały z jej ust lekko swobodnie i naturalnie. Najtrudniej będzie jej przekonać przyjaciół o swojej nie zachwianej miłości do Paula. Chociaż może wplącze ich w jej grę... Obserwowała nadal z maską szczęścia na twarzy jak powątpiewanie przyjaciółki widoczne na jej twarzy przeradza się w zrozumienie. Pan uśmiechnęła się równie promienie.
-- Już nie mogę się doczekać, siostrzyczko! -- zaćwierkała radośnie młoda Parkinson,
-- Ja również... Pansy czy mogłabyś coś dla mnie załatwić? -- zapytała niewinnym tonem Miona
-- Oczywiście. -- uśmiech królowej Slytherinu upewnił córkę Czarnego Pana o tym, że Pan wie jak musi grać. Ściany mają uszy. Lepiej wystrzegać się nie potrzebnego ryzyka.
-- Uff jak tu duszno... Potrzebuję powietrza.- sapnęła Hermiona.
-- Chodźmy na dwór się przewietrzyć to na pewno ci pomoże. -- powiedziała Parkinson z troską w głosie.
Dwie Ślizgonki szybko ubrały peleryny po czym opuściły komnaty Perfekt Naczelnej i raźnym krokiem zmierzały do wyjścia ze szkoły. Połowa października miała jeszcze słoneczne dni. Choć dziś do nich niewątpliwie nie należało. Usiadły pod dębem nad jeziorem szczelnie opatulone pelerynami. Hermiona rzuciła Muffliato aby mieć pewność, że nikt ich nie podsłucha. Wzięła głęboki wdech i spojrzała na swoją przyjaciółkę.
-- Pansy, musisz mi pomóc! Proszę... -- córkę Czarnego Pana ogarnęły wątpliwości czy dobrze robi prosząc Ślizgonkę o pomoc. Przecież tu chodziło o oszukiwanie jej własnego brata...
-- Herm... Ja cię rozumiem. Wiem o tym co chcesz zrobić. Nie będzie to dla mnie łatwe przecież to mój brat. Ale pomogę ci. -- powiedziała poważnie Pansy patrząc w czekoladowe oczy rówieśniczki.
-- Slazarze! Pansy dziękuje! -- nieopisywalna ulga ogarnęła Hermionę.
-- Pierwszą i najtrudniejszą rzeczą będzie przekonanie Draco o twojej miłości do Paula. Z kolei Paul musi przekonać się, że ty nie udajesz i że zawsze czułaś coś do niego... Moim braciszkiem zajmę się ja a wtedy wy musicie oszukać Smoka. -- ton byłej Prefekt Naczelnej zaskoczył Riddle'ównę był taki wyważony jakby ślizgonka miała to wszystko doskonale zaplanowane.
-- A więc kiedy zaczynamy? -- napięcie w tonie Miony było wyczuwalne na milę.
-- Teraz. -- odpowiedziała jej przyjaciółka. Dwie młode czarownice wstały i udały się w stronę zamku.
Weszły do głównego holu. Z Wielkiej Sali wylewał się tłum uczniów, najwyraźniej śniadanie dobiegło końca.
-- Mam teraz Eliksiry. Pogadam z Paulem. Przyjdzie do ciebie po zajęciach. -- zapowiedziała Pansy i szybkim krokiem zmierzała w stronę lochów. Hermiona westchnęła cicho, w myślach powtarzając,że to jedyne wyjście. Ale była gotowa na wszystko byleby tylko ocalić Dracona...
Udało mi się wyrobić z terminem. Bo z długością już nie za co Was strasznie przepraszam ale wolałam podzielić ten rozdział niż Was rozczarować. Wiem, że ta część jest krótka. Nie miałam na to wpływu. Czasu brakuje... A ten rozdział jest bardzo istotny dla dalszego rozwoju akcji dlatego wolałam dać tyle ile miałam napisane niż dopisywać bez dopracowania. Kolejna część będzie szybko bo już w okolicy czwartku lub piątku. Dziękuje Wam za te komentarze i wyświetlenia. Cieszy mnie chociaż to bo wiem, że to też jest moja wina. Nie przedłużając...
Do zobaczenia w czwartek lub piątek!
H.R.
Perspektywa Hermiony
Przebudzenie następnego poranka było dla Hermiony wyjątkowo trudne. Czuła się tak jakby do tej pory żyła w idealnej szklanej bańce, w świecie który był tak doskonały. Jednak wczoraj ta idealna bańka stłukła się w drobny mak. A wraz z tą bańką pękły dwa serca... Młoda Riddle leżała w łóżku z głową pełną myśli, których nie była wstanie kontrolować. A jej serce było przepełnione bólem, którego nie mogło nic załagodzić poza niemożliwym cofnięciem czasu. Szesnastolatka leżała starając się poukładać wydarzenia z ostatnich kilkunastu godzin. Z letargu wyrwało ją pukanie do drzwi. Może to on? Nadzieja dodała jej sił. Wyskoczyła z łóżka i potykając się dopadła drzwi.Otworzyła je a tam stała Pansy. Starała się ukryć rozczarowanie.
-- Miona... -- wyszeptała Pansy obejmując córkę Czarnego Pana. Hermiona poczuła wdzięczność wobec Pan. Teraz potrzebowała kogoś bliskiego a Pansy była jedną z takich osób. Drugą osobą drogą jej sercu był platynowłosy blondyn, którego musiała ocalić. Bo gdy się kogoś kocha chce się jego szczęścia bez względu na wszystko. Szkoda, że zrozumiała co do niego czuje tak późno. Za późno. Teraz żadna deklaracja uczuć nie wchodzi w rachubę. Jedyna deklaracja miłości musi być fałszywa.
-- Pan, wejdź. -- powiedziała Hermiona w myślach układając plan. Plan pełen ryzykownych kroków ale na dopracowanie go nie było czasu. Do balu w rezydencji zostało zaledwie półtora tygodnia. Przedstawienie musiało się zaraz rozpocząć. Poprowadziła przyjaciółkę na obitą limonkowym pluszem kanapę.
-- Jak się czujesz? -- zapytała czarnowłosa starając się odczytać emocje z twarzy młodej Riddle.
-- A jak mam się czuć Pan? Wyjdę za mężczyznę swojego życia a my będziemy rodziną! Czy mogłoby być piękniej? -- kłamstwa spływały z jej ust lekko swobodnie i naturalnie. Najtrudniej będzie jej przekonać przyjaciół o swojej nie zachwianej miłości do Paula. Chociaż może wplącze ich w jej grę... Obserwowała nadal z maską szczęścia na twarzy jak powątpiewanie przyjaciółki widoczne na jej twarzy przeradza się w zrozumienie. Pan uśmiechnęła się równie promienie.
-- Już nie mogę się doczekać, siostrzyczko! -- zaćwierkała radośnie młoda Parkinson,
-- Ja również... Pansy czy mogłabyś coś dla mnie załatwić? -- zapytała niewinnym tonem Miona
-- Oczywiście. -- uśmiech królowej Slytherinu upewnił córkę Czarnego Pana o tym, że Pan wie jak musi grać. Ściany mają uszy. Lepiej wystrzegać się nie potrzebnego ryzyka.
-- Uff jak tu duszno... Potrzebuję powietrza.- sapnęła Hermiona.
-- Chodźmy na dwór się przewietrzyć to na pewno ci pomoże. -- powiedziała Parkinson z troską w głosie.
Dwie Ślizgonki szybko ubrały peleryny po czym opuściły komnaty Perfekt Naczelnej i raźnym krokiem zmierzały do wyjścia ze szkoły. Połowa października miała jeszcze słoneczne dni. Choć dziś do nich niewątpliwie nie należało. Usiadły pod dębem nad jeziorem szczelnie opatulone pelerynami. Hermiona rzuciła Muffliato aby mieć pewność, że nikt ich nie podsłucha. Wzięła głęboki wdech i spojrzała na swoją przyjaciółkę.
-- Pansy, musisz mi pomóc! Proszę... -- córkę Czarnego Pana ogarnęły wątpliwości czy dobrze robi prosząc Ślizgonkę o pomoc. Przecież tu chodziło o oszukiwanie jej własnego brata...
-- Herm... Ja cię rozumiem. Wiem o tym co chcesz zrobić. Nie będzie to dla mnie łatwe przecież to mój brat. Ale pomogę ci. -- powiedziała poważnie Pansy patrząc w czekoladowe oczy rówieśniczki.
-- Slazarze! Pansy dziękuje! -- nieopisywalna ulga ogarnęła Hermionę.
-- Pierwszą i najtrudniejszą rzeczą będzie przekonanie Draco o twojej miłości do Paula. Z kolei Paul musi przekonać się, że ty nie udajesz i że zawsze czułaś coś do niego... Moim braciszkiem zajmę się ja a wtedy wy musicie oszukać Smoka. -- ton byłej Prefekt Naczelnej zaskoczył Riddle'ównę był taki wyważony jakby ślizgonka miała to wszystko doskonale zaplanowane.
-- A więc kiedy zaczynamy? -- napięcie w tonie Miony było wyczuwalne na milę.
-- Teraz. -- odpowiedziała jej przyjaciółka. Dwie młode czarownice wstały i udały się w stronę zamku.
Weszły do głównego holu. Z Wielkiej Sali wylewał się tłum uczniów, najwyraźniej śniadanie dobiegło końca.
-- Mam teraz Eliksiry. Pogadam z Paulem. Przyjdzie do ciebie po zajęciach. -- zapowiedziała Pansy i szybkim krokiem zmierzała w stronę lochów. Hermiona westchnęła cicho, w myślach powtarzając,że to jedyne wyjście. Ale była gotowa na wszystko byleby tylko ocalić Dracona...
sobota, 31 maja 2014
Powrót
Witajcie,
Ostatnio tu byłam 8 stycznia... Dziś mamy 31 maja. Zapewne wielu z Was pogodziło się z moim odejściem i przestało zaglądać na bloga. Ale są też osoby (mam nadzieję) które nadal tu zaglądały z nadzieją na to, że jeszcze tu wrócę. Ja sama nie wiedziałam tego czy tu wrócę dlatego nic nie pisałam, ba nawet nie zaglądałam na stronę bloga i nie wchodziłam na moje blogerskie gg. Sądziłam, że wypalił się cały mój zapał do tego bloga. Na szczęście okazało się to tylko przejściowym brakiem weny. Zaraz lato więc postanowiłam tu zajrzeć. Co zastałam? 50 nowych komentarzy prawie 70 tysięcy wejść. Poczułam się jakby urosły mi skrzydła! I właśnie w tym momencie stwierdziłam,że nie mogę Was zostawić. Więc wracam... A gdy tylko opublikuje ten post zabieram się do pracy nad kolejnym rozdziałem. I mam nadzieje, że czas pozwoli mi go napisać jak najszybciej. Przeanalizowałam trochę swoje postępowanie z tym blogiem. Wasze komentarze skłoniły mnie nad refleksją co do swojego zachowania wobec Was. Przecież to było tak Pan stworzył Fana, Fan stworzył Artystę... Taka jest prawda a ja żałuję, że dostrzegłam to tak późno. Obietnica została Wam złożona... A teraz ważniejsza rzecz. Przeprosiny.
Przepraszam Was za:
-- mój szantaż w ostatnim poście,
-- tak długą nieobecność,
-- krótkie i niedopracowane notki
-- długi czas oczekiwania na rozdziały,
-- za niepotrzebne miniaturki,
-- za to jak Was traktowałam,
Gdybym miała wszystko wymieniać nie starczyłoby mi życia na to...
PRZEPRASZAM!
A teraz OBIETNICE (nie jestem politykiem, obietnic dotrzymuję)
Będę:
-- bardziej Was szanować,
-- pisać bardziej dopracowane rozdziały,
-- starać się utrzymywać z Wami kontakt na gg (z tym ruszam od dnia 1 lipca)
-- szanować Wasze zdanie ( nie będzie już miniaturek chyba, że mnie poprosicie)
-- wkładać więcej serca w tego bloga,
Fundamenty są, szkielet budowy jest. Teraz wystarczy wykończyć. Mam nadzieję, że z Wami uda mi się dokończyć to opowiadanie.
Rozdział XVII pojawi się w drugim tygodniu czerwca. Może szybciej. Ale wolę nie obiecywać nic na wyrost.
Dziękuje Wam
H.R.
Ostatnio tu byłam 8 stycznia... Dziś mamy 31 maja. Zapewne wielu z Was pogodziło się z moim odejściem i przestało zaglądać na bloga. Ale są też osoby (mam nadzieję) które nadal tu zaglądały z nadzieją na to, że jeszcze tu wrócę. Ja sama nie wiedziałam tego czy tu wrócę dlatego nic nie pisałam, ba nawet nie zaglądałam na stronę bloga i nie wchodziłam na moje blogerskie gg. Sądziłam, że wypalił się cały mój zapał do tego bloga. Na szczęście okazało się to tylko przejściowym brakiem weny. Zaraz lato więc postanowiłam tu zajrzeć. Co zastałam? 50 nowych komentarzy prawie 70 tysięcy wejść. Poczułam się jakby urosły mi skrzydła! I właśnie w tym momencie stwierdziłam,że nie mogę Was zostawić. Więc wracam... A gdy tylko opublikuje ten post zabieram się do pracy nad kolejnym rozdziałem. I mam nadzieje, że czas pozwoli mi go napisać jak najszybciej. Przeanalizowałam trochę swoje postępowanie z tym blogiem. Wasze komentarze skłoniły mnie nad refleksją co do swojego zachowania wobec Was. Przecież to było tak Pan stworzył Fana, Fan stworzył Artystę... Taka jest prawda a ja żałuję, że dostrzegłam to tak późno. Obietnica została Wam złożona... A teraz ważniejsza rzecz. Przeprosiny.
Przepraszam Was za:
-- mój szantaż w ostatnim poście,
-- tak długą nieobecność,
-- krótkie i niedopracowane notki
-- długi czas oczekiwania na rozdziały,
-- za niepotrzebne miniaturki,
-- za to jak Was traktowałam,
Gdybym miała wszystko wymieniać nie starczyłoby mi życia na to...
PRZEPRASZAM!
A teraz OBIETNICE (nie jestem politykiem, obietnic dotrzymuję)
Będę:
-- bardziej Was szanować,
-- pisać bardziej dopracowane rozdziały,
-- starać się utrzymywać z Wami kontakt na gg (z tym ruszam od dnia 1 lipca)
-- szanować Wasze zdanie ( nie będzie już miniaturek chyba, że mnie poprosicie)
-- wkładać więcej serca w tego bloga,
Fundamenty są, szkielet budowy jest. Teraz wystarczy wykończyć. Mam nadzieję, że z Wami uda mi się dokończyć to opowiadanie.
Rozdział XVII pojawi się w drugim tygodniu czerwca. Może szybciej. Ale wolę nie obiecywać nic na wyrost.
Dziękuje Wam
H.R.
środa, 8 stycznia 2014
Desperacja.
Witajcie Drogie Czytelniczki :)
Miło widzieć Wasze komentarze, miło widzieć, że jesteście ze mną i że poświęciłyście kilka chwil na wystukanie paru słów od siebie na klawiaturze. Dziękuje Wam za to. Ale to nie z tego powodu tu piszę. Piszę tu dlatego, żeby zwrócić uwagę ilu czytelników zagląda tutaj i nie pozostawia po sobie śladu. Na chwilę obecną ta miniatura ma 398 wyświetleń a komentarzy ledwie osiem. Wiecie co mi się nasuwa? Nasuwa mi się pytanie: Dlaczego nie komentujecie, dlaczego nie dajecie mi tej oznaki w postaci komentarzy, że doceniacie moją pracę. To jest dla mnie przyjemność. Ale mogłabym równie dobrze nie publikować tego tutaj. A publikuje. Bo pomyślałam sobie, że może komuś się spodoba wizja tej historii.
Podoba się Wam? Dajcie znać. Wszyscy. Pokażcie mi, że doceniacie moją pracę. Pokażcie mi, że jest sens w ukończeniu tej historii. Bo szczerze... Teraz ja go nie widzę. Moja motywacja, mój zapał, który miałam zaczynając tę historię zgasł. Zniknął. A ja nie mam go skąd czerpać. Bo 398 wyświetleń miniaturki i ledwo 8 komentarzy nie napawa mnie weną.
Jeśli tak dalej będzie... Zniknę stąd.
Wiem, że to może bez serca ale jestem w stanie tak zrobić.
Dopóki nie zobaczę komentarzy. To Wy nie zobaczycie rozdziału.
Żegnam
H,R.
Miło widzieć Wasze komentarze, miło widzieć, że jesteście ze mną i że poświęciłyście kilka chwil na wystukanie paru słów od siebie na klawiaturze. Dziękuje Wam za to. Ale to nie z tego powodu tu piszę. Piszę tu dlatego, żeby zwrócić uwagę ilu czytelników zagląda tutaj i nie pozostawia po sobie śladu. Na chwilę obecną ta miniatura ma 398 wyświetleń a komentarzy ledwie osiem. Wiecie co mi się nasuwa? Nasuwa mi się pytanie: Dlaczego nie komentujecie, dlaczego nie dajecie mi tej oznaki w postaci komentarzy, że doceniacie moją pracę. To jest dla mnie przyjemność. Ale mogłabym równie dobrze nie publikować tego tutaj. A publikuje. Bo pomyślałam sobie, że może komuś się spodoba wizja tej historii.
Podoba się Wam? Dajcie znać. Wszyscy. Pokażcie mi, że doceniacie moją pracę. Pokażcie mi, że jest sens w ukończeniu tej historii. Bo szczerze... Teraz ja go nie widzę. Moja motywacja, mój zapał, który miałam zaczynając tę historię zgasł. Zniknął. A ja nie mam go skąd czerpać. Bo 398 wyświetleń miniaturki i ledwo 8 komentarzy nie napawa mnie weną.
Jeśli tak dalej będzie... Zniknę stąd.
Wiem, że to może bez serca ale jestem w stanie tak zrobić.
Dopóki nie zobaczę komentarzy. To Wy nie zobaczycie rozdziału.
Żegnam
H,R.
Subskrybuj:
Posty (Atom)